Het Sacrament van de Heilige Communie is het Sacrament waarmee de gedoopten de volheid van de Heilige Geest ontvangen door handoplegging en zalving van Christus.De genade eigen aan de communie over die van het doopsel gaat in de zin van versterking, van vervolmaking: de doopconsecratie wordt bezegeld en definitief gemaakt met een verdere mededeling van de Heilige Geest.
Als we soms over de communie spreken als het 'sacrament van de christelijke volwassenheid'. Dit verwijst naar de volwassen leeftijd van het geloof, die niet samenvalt met de volwassen leeftijd van natuurlijke groei. En in ieder geval is de genade van het doopsel – en ook die van de communie – een vrije en onverdiende genade van de uitverkiezing. Die geen "ratificatie" nodig heeft om van kracht te worden.
Inhoudsopgave
Communie binnenHeilige Schrift
Communie behoort, net als het doopsel, tot de orde van Gods grote werken waarin iets van zijn heilsinterventies wordt vernieuwd. Stel dat de doop geworteld is in het mysterie van de dood en opstanding van Christus. In dat geval is het mysterie van de dood, opstanding en gemeenschap van Christus gebaseerd op het mysterie van de uitstorting van de Heilige Geest op Pinksteren (Handelingen 2:1-11). Dit luidde de tijd van de kerk in en de missie van de apostelen en alle gelovigen wereldwijd.
In tegenstelling tot de doop, die in de leer van het Nieuwe Testament een duidelijk omschreven bestaan en consistentie heeft, is de communie in de Bijbel meer fluctuerend en minder nauwkeurig. Ontbreekt onder andere aan een technische term die precies de reikwijdte, doelstellingen, inhoud, rechten en plichten aangeeft die het binnen de christelijke gemeenschap toekent. Christelijke initiatie is een eenheidsfeit in het Nieuwe Testament dat de onderscheidingen die we tegenwoordig gewend zijn niet kent.
Vertegenwoordiging van het sacrament van de communie
De theologische opstelling uit de veertiende eeuw
In de veertiende eeuw wilden ze de rituelen van de Kerk classificeren als echte sacramentele waarde. Allen beschouwden de communie als een sacrament dat los stond van de doop en in staat was zichzelf een bijzondere genade te verlenen. Het Concilie van Florence (1431 – 1445) heeft deze leer officieel ingewijd. Door de Communie te plaatsen in het getal van de zeven Sacramenten van de Nieuwe Wet. Verklaren dat het van apostolische tijd is.
Dezelfde leerstelling werd opnieuw bevestigd ondanks de ontkenning door de protestanten van de zestiende eeuw. Als Luther met de leer van de uitwendige rechtvaardiging elk idee van een innerlijke omvorming van de ziel door genade uitsloot,het Concilie van Trentedefinieerde het bestaan van zeven sacramenten die bedoeld waren om genade te verlenen. En onder hen is precies de communie.Met drie specifieke canons sluit hetzelfde concilie dus elke protestantse interpretatie van de communie uit:
- hij wil niet dat er een overbodige (otoose) ceremonie wordt gezien in de door de gedoopten ontvangen communie. Maar eerder een sacrament in de technische zin van het woord; hij wil niet dat het alleen als een catechese wordt gezien. Daarbij zouden adolescenten voor de Kerk rekenschap afleggen van hun geloof;
- veroordeelt degenen die de Heilige Geest beledigen door elke werkzaamheid van de chrisma uit te sluiten;
- ten slotte veroordeelt het degenen die geloven dat de gewone predikant van de Communie een gewone presbyter is, niet alleen de bisschop.
Het sacrament van de communie in de Pio-Benedictijnse Code
De Pio-Benedictijnse Code verduidelijkte toen de manier om de communie te bedienen. 780 verklaart uitdrukkelijk dat de communie moet worden verleend per manus oplegging cum zalving charismatisch vooraan. Door het opleggen van de hand met de zalving van chrisma op het voorhoofd. En door de woorden voorgeschreven door de pausen, goedgekeurd door de Kerk.
Enerzijds keurt het dus formeel de “vorm” goed die door de verenigde Griekse Kerken wordt gebruikt. Anderzijds drukt het de intentie uit om niet af te wijken van het traditionele gebruik van handoplegging. Deelnemen aan het met de chrisma op het voorhoofd.
Wat betreft de handoplegging waarnaar in de Code wordt verwezen, kan men zich echter afvragen of er precies wordt verwezen naar de handoplegging die wordt uitgevoerd bij het zalven van het voorhoofd met de duim. Het lijkt zo uit de rubriek van het Pontificale Romanum van die tijd. In dit geval zou de bewaarde vorm van toepassing zijn op alles behalve handoplegging waarnaar het verwees naar de tijd van de apostelen. Hoewel het vergezeld ging van een aanroeping naar de Septiform Spirit, zou het slechts een voorbereidende ceremonie zijn. Evenmin zou het deel uitmaken van de strikt sacramentele ritus.
De hervorming van het Tweede Vaticaans Concilie
De Rite of Communion werd ook hervormd als onderdeel van de liturgische hervorming na het Tweede Vaticaans Concilie. De Apostolische Constitutie Divinae consortium aard van paus Paulus VI heeft de methoden van viering vastgelegd die momenteel van kracht zijn.
De rite van de communie
Een bisschop van de Latijnse ritus bedient de communie door de zalving uit te voeren op het voorhoofd van de vormelingen.
De wijding van het heilige chrisma kan als onderdeel van de ritus worden beschouwd. Zelfs als het eraan voorafgaat, wijdt de bisschop de kerk in op Witte Donderdag tijdens de kerstmis.
Wanneer de communie apart van de doop wordt gevierd. Net als in de Romeinse ritus begint de liturgie van het sacrament met de hernieuwing van de doopbeloften en met de belijdenis van het geloof door de vormelingen. Dit benadrukt het feit dat de communie plaatsvindt na de doop.
De essentiële rite van het communie-sacrament volgt:
- in de Latijnse ritus wordt “het sacrament van de communie verleend door de zalving van chrisma op het voorhoofd. Dat gebeurt door handoplegging en door de woorden: Accipe tenaculum doni Spiritus Sancti – ‘Ontvang het zegel van de Heilige Geest aan wie het als geschenk wordt gegeven’;
- in de oosterse kerken van de Byzantijnse ritus wordt de zalving met de Myron gedaan na een gebed van epiclesis. Op de belangrijkste delen van het lichaam: het voorhoofd, ogen, neus, oren, lippen, borst, rug, handen en voeten; elke zalving gaat vergezeld van de formuleZegel van de gave van de Heilige Geest, Sphraghís doreâs Pneúmatos Haghíou (in het Latijn Signaculum doni Spiritus Sancti, "Zegel van de gave van de Heilige Geest").
De vredeskus waarmee de sacramentele rite wordt afgesloten, betekent en drukt de kerkelijke gemeenschap uit met de bisschop en met alle gelovigen.Wanneer een volwassene wordt gedoopt, ontvangt hij de communie en neemt hij onmiddellijk deel aan de eucharistieviering.
Misschien wil je het ook weten.
1. Is de communie katholiek of protestant?
Het sacrament van de communie is een katholieke ritus. Aangezien de instelling van de communie niet alleen uit de Heilige Schrift blijkt, erkent het protestantisme het niet als een sacrament en reduceert het alles tot een eenvoudige ceremonie. De lutherse kerk zorgt er in feite voor dat de communie bestaat uit het onderzoeken van de kandidaat en het hernieuwen van de doopbelijdenis.
Weinig anders is de praktijk die wordt waargenomen in de Anglicaanse kerk, die leidt tot specifieke gebeden na onderzoek door de kandidaat. Theorie en praktijk variëren in de verschillende groeperingen waarin die kerkelijke gemeenschappen zijn verdeeld.
2. Wat wordt er gevierd tijdens de communie?
Communie is een plechtige zegendienst waarin jongeren hun christelijk geloof vieren. Ze bevestigen en bevestigen daarmee hun acceptatie in de christelijke gemeenschap, wat eerder gebeurde met de doop, meestal in de kindertijd.
3. Wat is het meest cruciale onderdeel van de communie?
Het belangrijkste onderdeel van het Sacrament van de Heilige Communie is het moment waarop vormelingen inzicht moeten krijgen in de bijbelse basis en leren over het christelijk geloof. Het Onze Vader, de Tien Geboden of de Apostolische Geloofsbelijdenis worden daarom meestal in het curriculum opgenomen. Filmpjes of lezingen uit de Bijbel kunnen ook worden opgenomen.
Conclusie
Vanaf het Concilie van Trente,de kerkheeft geen andere gelegenheid gehad om terug te komen op het onderwerp van het mysterie van de communie, behalve het voorstel van het Lamentabili-decreet van paus Pius X ( 1907 ). Wat het onderscheid tussen de doop opnieuw bevestigt en zegt dat het te maken heeft met de geschiedenis van het vroege christendom.
